بادها

بادها می آیند

بادها از سفر جنوب

                        بوی دامان ترا می آرند

بادها ٬ از سر کوه ٬                                   وقتی هیزم میکنی

بادها ٬ از دل دشت٬

                                    وقتی چادر میزنی

بادها از لب رود ٬

                                    وقتی مرجان می چینی

بادها از برو دوش جنگل ٬

                                    وقتی آهنگ جدایی میخوانی

                        بوی ترا می آرند

                                    عطر گیسوی ترا می آرند

                                    باد ها بوی مسافر می دهند

تو و چشمان خودت !

وقتی از دور و بر خیمه ی تان

                                    بادها میگذرد

باز کن چو دی و بنشین سر ره

            هرچه میخواست دلت زمزمه کن

بگذار ٬

باد ها

دامن از نسترنی های تو لبریز آیند

من و این دهکده این خانه ی باد

                                    خانه بوی تو و جلوه ی تو

من و این شرشره پوسیده

که زمانی تو در آن

                                    است بابایت را

                                                            یال ودم

میشستی

روز گاریست به هم ساخته ایم

دیگر از زوزه ی گرگان سیه مست خوشم می آید

دیگر آهنگ سفر نیست مرا

خاصه وقتی که بلوط٬

                                                پدرم میخواند!

خاصه وقتی که چنار ٬

مادرم میداند ٬

من نمی میرم و این ٬

تازه ٬ آهنگ در و دیواریست

                                                که به همراهی شان

                                    شام را بام اقامه میکنم !

دیگر آهنگ سفر نیست مرا

من دگر دیوارم

من دگر خرمن جای !

من دگر دهکده ام ٬ سنگم  !

                                    سنگ !

گیرم این عاریه پیراهن را

بادهایی که ز تو

مژده داران من اند

پوده سازند و ز کار اندازند

جای هیچ آهی نیست

جای هیچ اشکی نیست

من دگر رودم ٬ رود

از همانی که به خیزابی خویش

یکسرش در سر سردابه ی ده

وسر دیگر آن

به تو می انجامد

من دیگر حوضچه ی دهکده ام

                                    که غمش دوری مرغابی هاست

و خزان برگ درختانی را

در دهانش کرده

بادها می آیند

بادها

بوی گلهای شبو می آرند

بوی دامان مسافر ها را

ارغوان گل بدهد ٬ یا ندهد

ناز بو برگ کند یا نکند

گر خدا خواست که دهدار شوی

من به تنهایی خویش

همه ی خار وخس دهکده را

                                    میشگفم

بر لب هرچه که جوی است و

جر است و چشمه

پای کوبان دوبیتی میخوانم

بادها می آیند

بادها از سفر سبز جنوب

بوی دامان ترا می آرند

بوی گلهای شبو

بوی دامان مسافر ها را

                                                            کابل – ۹ جدی ۱۳۶۴