بار

بار

اینکه بر دوش منش می بینی

سفرهی باسیی لبخندی نیست

نعش رویای معشوقه شهوت زدنست

که پس از لذت همخوا بگیی بستری را به عفو نت بکشد

بوسه ی سوخته نیست

که جگر های خجول چه ترسو

زیر تاریکیی پسکوچه شبی

                        روی آن می ریزند

                                    طرح یک خاطره را

دولت با کره گیهای جوانمرگانیست

که به گیسو نزدند گل نازی که نداشت

بوی دامان عمو زاده ی شان

یادگاریست ز مردان ی تلخ !

(گل ناموس بهش می گویند!)

انکه بر دوش منش می بینی

جرعه ی نیست که ترنا شده لب

                                    زیر پای عطشی خاک شود

اوقیانوس بلا دیده ی طوفانهاییست

                                    که لب ساحلش از مروارید

                                    آب درد دیده ی در می

بندد

اینکه بر دوش منش می بینی

گور خاموش و تهی ماندهی ایامی

سینه ی غلغله در غلغل صد ها قرن است

بار فرهنگ من است

این که بر درو شمنش می بینی

                                                             1364 خورشیدی