من و دریچه ی من

من و دریچه ی من

من و دریچه  ی من

تو دریچه ی تو

ببین که صبح به دروازه ی کی می کوبد

ستاره های پی آورد شام دوشین را

ببین که روز لب بام خانه ی چه کسی

سرود زایش فردای سبز دامن را

به پیشواز ورود بهار میخواند ؟

مرا اگرچه تعلق به هیچ جایت نیست

زهر چه بیشتر اما، دلم به بی کسی یی چشمهایت می سوزد

که یک بهار گل انتظار چید و کسی

امید برگ نگاهی در آن بکار نبست

و در میان سیه کاسه های نو میدیش

تپید تنگ به بیهودگی و

(تنگ !) شکست

خدا خراب کند تخته بند قلب تراکه٬ از ساهی بسیار او ندانستی

کدام دست مرا با تو میزند پیوند

کدام دست مرا از تو دور میسازد

                                                         کابل – ۱۳ سنبله ۱۳۶۳