رباعیات

رباعی شمارۀ 1

هر تن که ز جمعِ انجمن می شکند

والله کمر و بازویِ من می شکند

سر تا قدم از هزار جا می شکنم

هر شاخه گلی که زین چمن می شکند

رباعی شمارۀ 2

ای درّهٔ تنگ، روزگارت چون است؟

دریاچهٔ مست و آبشارت چون است؟

دور از تو، در این دیار پوسیدم من

بی من تو بگو کنج و کنارت چون است

رباعی شمارۀ 3

ای پیکِ بهار! خون جگر می آیی

خاموش لب و شکسته پر می آیی

ای دوست! چه اتّفاق افتاد تو را

بی هیچ ترانه از سفر می آیی

رباعی شمارۀ 4

گیرم که چمن چمن بهار آرَد گل

بشکفته قیامتی به بار آرَد گل

شایستهٔ گورِ عاشقی گر نشود

ای سبزه جوانی به چه کار آرَد گل؟

رباعی شمارۀ 5

با قامتی از چراغ و ایمان و تفنگ

گاهی همه آب و گاهِ دیگر همه سنگ

در معرکه گاهِ عشق با نامِ شهید

نه گفت و برافراشت به سر پرچمِ جنگ

رباعی شمارۀ 6

دل تنگ شود، به ناله اش درشکنم

خاموشیِ لب به دیدهٔ تر شکنم

دستم نرسد به دامنِ هیچ کسی

بنشینم و در سکوتِ خود وَرشکنم

رباعی شمارۀ 7

زین پیش دلم کشتهٔ دیدارِ تو بود

جانم به هزار سر هوادارِ تو بود

زآن پیش که زخمِ بی وفایی بزنی

سر کوفتنم به پایِ دیوارِ تو بود

رباعی شمارۀ 8

ای دشتِ تهی! بتّه کنانت چه شدند؟

چوپان بچه هایِ نوجوانت چه شدند؟

ای بسترِ خاک تودهٔ خاطره ها

یارانِ قدیمِ همزبانت چه شدند؟

رباعی شمارۀ 9

سوغات برایِ ده ندارد دلِ من

آهنگِ لقایِ ده ندارد دلِ من

از بس که پرندگانش آواره شدند

امسال هوایِ ده ندارد دلِ من

رباعی شمارۀ 10

آمیخته با بویِ توأش می کردم

آموختهٔ خویِ توأش می کردم

گر زندگی ام برگِ گلِ سرخی بود

آویزهٔ گیسویِ توأش می کردم

باعی شمارۀ 11

حق پشتی و مرتضا علی مولایت

طغرایِ محمّدی لواآرایت

روحِ همه اولیات خشنود ای بلخ!

من صدقه شوم ادهم و مولانایت

رباعی شمارۀ 12

عشق آیتی از کعبه و دَیر و حرمش

شمس آینهٔ تمام قدِّ صنمش

سالارِ قلندرانِ بلخ آمده است

ای قونیه جان نثار کن در قدمش

رباعی شمارۀ 13

آنان که به لب سکوت می گردانند

آتش نفسانِ حرفِ بی پایانند

شب هایِ دراز را به همجامیِ عشق

می می نوشند و ماه می رقصانند

رباعی شمارۀ 14

بی گریه و سوز و ساز محزون خفته

چون عاشقِ یار مرده در خون خفته

آهسته قدم گذار از پهلویش

کابل به هزار زخم در خون خفته

رباعی شمارۀ 15

بی آن که به انتظار،خون گریه کنند

بی آن که ز زندگی برون گریه کنند

یک تن به مقامِ عشق لبخند شدند

بی آن که برایِ چند و چون گریه کنند

رباعی شمارۀ 16

دل چیست گداز گوشهٔ دردآباد

جان مویه کشی هایِ غمی بی بنیاد

من کیستم از دهکدهٔ خود تا شهر

یک درّه سکوت و یک بیابان فریاد

رباعی شمارۀ 17

چندی چو گذشت از سرِ مردنِ من

چون خاک تکاند تار و پودِ تنِ من

ای دوست! بیا و گوش کن زمزمه ای

از سینهٔ گور، میهن ای میهنِ من

رباعی شمارۀ 18

رفتیّ و کسی نکرد غمخورگی ات

رفتیّ و کسی ندید بیچارگی ات

ای یار! پس از تو دیگران هم رفتند

من ماندم و دردِ تلخِ آوارگی ات

رباعی شمارۀ 19

تا دامنِ آفتاب در چنگِ من است

با هرچه شب است و تیرگی،جنگِ من است

نی گفتن و خودسری که عیبش دانی

اوجِ هنر و کمالِ فرهنگِ من است

رباعی شمارۀ 20

من درد به دوشِ شامِ تارِ وطنم

دل پختهٔ رنجِ روزگارِ وطنم

آهم همه انتظار،اشکم همه صبر

من خاطره دارِ حالِ زارِ وطنم

رباعی شمارۀ 21

سبزینه به سر ندارد امسال بهار

رنگینه به بر ندارد امسال بهار

از روحِ فسردهٔ نسیمش، دانم

چندان گلِ تر ندارد امسال بهار

رباعی شمارۀ 22

تا درّه تهی شد از صدایِ دلِ دوست

من ماندم و دردِ بی دوایِ دلِ دوست

زنهار اگر دمی به سر خواهم برد،

جز با غمِ دوست،جز برایِ دلِ دوست

رباعی شمارۀ 23

دل عشق گزید،نقشِ عصیان زدمش

دریا طلبید سر به طوفان زدمش

هر شاخه گلی که در نگاهم بشکفت

بویی ز تو داشت در گریبان زدمش

رباعی شمارۀ 24

یک قریه و یک ستاره بالایِ سرش

چوپان پسریّ و رمه ای دور و برش

شام است و کنارِ خرمنی دخترکی

افشانده به رویِ شانه گیسویِ ترش

رباعی شمارۀ 25

خون از بر و دوشِ آسمان گل بدهد

آتش ز زمین قیامتِ کل بدهد

دوزخ چه قَدَر بلند باید سوزد

تا تشبِهِ کوچکی ز کابل بدهد

رباعی شمارۀ 26

آرامشِ باغ گل به گیسو زدنت

آشوبِ بهار شانه بر مو زدنت

برنامهٔ زندگی سخن هایِ خوشت

سرنامهٔ عشق خم به ابرو زدنت

رباعی شمارۀ 27

این جا رخِ تازه خاطرِ شادی نیست

سوگ است و سیاهی است و آزادی نیست

من دل به چه اعتبار پابند کنم

آن جا که درخت نیست،آبادی نیست

رباعی شمارۀ 28

نی مژدهٔ باغ،رهگذارانِ تو راست

نی مقدمِ خیر، باد و بارانِ تو راست

ای سالِ نو از کدام سو می آیی؟

نی سبزه نه ارغوان بهارانِ تو راست

رباعی شمارۀ 29

ای جنّتِ ناتمامِ دنیاییِ من

ای زمزمه سازِ شور و شیداییِ من

از خانهٔ چشم هایِ من دور مشو

ای دخترِ عشق هایِ رویاییِ من

رباعی شمارۀ 30

ما بلبل و فصل ها زمستان این جا

ما نغمه و روزگار ویران این جا

ما عاشق و درد بی بهاری در باغ

ما خامش و خانه آتشستان این جا

رباعی شمارۀ 31

ما آتش صبر و روزگاران همه سنگ

ما پای شکسته، رهگذاران همه سنگ

نقشی همه انتظار و چشمی همه آب

شهری همه درد و شهر یاران همه سنگ

رباعی شمارۀ 32

تا ژندهٔ عشق حق بر افراخته ایم

از مخمل خون به تن کفن ساخته ایم

ما مفت نه سهم می بریم از خورشید

دامن دامن ستاره پرداخته ایم

رباعی شمارۀ 33

مردان سرِ دار و راهِ مردان سر دار

محراب و نمازگاه مردان سرِ دار

یک سر ز میان دیگران بالاتر

جولانگه و جلوه گاه مردان سرِ دار

رباعی شمارۀ 34

هرچند شب است و تیرگی همساز است

ماهی به مسیر رود در پرواز است

هرچند که روح فرودین زندانی است

یک پنجره رو به نسترن ها باز است

رباعی شمارۀ 35

مرگ آمد و معنی زمان دیگر شد

غمنامهٔ خون مردمان از سر شد

هم حشمت سبزه زار را فتنه گرفت

هم شوکت باغ خاک و خاکستر شد

رباعی شمارۀ 36

تنگ است دلم، مسیچه پروازی کن!

بی همنفسم، نسیم آغازی کن!

بی طاقتم، ای درخت تسکینم ده!

بی حوصله ام، بهار آوازی کن!

رباعی شمارۀ 37

باید علم بهار و باران افراشت

تا حوصله هست شخم باید زد و کاشت

ما سبز شویم یا نه، غم نیست مگر

این مزرعه را سبز نگه باید داشت