غزل ها

گریستم

شب را گریستیم،‌سحر را گریستیم
ما گام‌گامِ راهِ سفر را گریستیم

وقتی که می‌زدند سپیدارِ باغ را
ما یک‌به یک صدایِ تبر را گریستیم

دست و دهانِ بسته به فریاد آمدیم
یعنی تمامِ خونِ جگر را گریستیم

در سرزمینِ حادثه و داربستِ شعر
روز و شبِ سیاهِ هنر را گریستیم

بر آستانِ آتش و خاکسترِ مراد
آیینه‌دار و آینه‌گر را گریستیم

باری ز مرگ‌ومیر چو فارغ شدیم ما
دیه و دیارِ خاک‌به‌سر را گریستیم

مضمونِ گریه کم نشد از دور و پیشِ ما
هرچند که بلا و بتر را گریستیم

13 عقرب 1367 کابل

انتظار
شگوفه ریخت، چمن پیر شد، بهار گذشت
نیامدی و بهارم به انتظار گذشت 
به حیرتی نشدم کشته ی تبسم گل
ببین که فصل نشاطم چه ناگوار گذشت
نسیم هرزه بسی جلوه کرد و ناز نمود
کسش به هیچ نپرسید، خوار و زار گذشت 
ز تنگ چشمی هر خار و خس درین گلشن
نیامدی که ببینی چه روزگار گذشت
خدا به دشمنت ای آشنا نشان ندهد
از آنچه بر سر من بی تو بار بار گذشت

بهار 1362 کابل

نمی گنم
من آن موج گرانبارم كه در دامن نمي گنجم 
من آن توفنده خاشاكم كه در گلخن نمي گنجم 
سروپا رونق آراي دو عالم نقش معنايم 
بگيريدم بگيريدم كه من در من نمي گنجم 
من آتشباز يي آواز هاي تعيد موعودم 
مرا فارغ كنيد از تن كه من درتن نمي گنجم
غبار هيچ گرد ره نيم در چشم كس ليكن 
خيال آيينه ي دارم كه در گلشن نمي گنجم 
سرود برق ريزيهاي فصل رويش و رنگم 
شرار مشعل طورم كه در خرمن نمي گنجم 
مرا فرياد گاهي در مسير نيستان بايد 
من آن دردم كه در پيچاك يك شيون نمي گنجم

ثور 1363 کابل

زمانه

هرآنچه به سر اين شهر خسته مي گذرد

شكسته می رسد از راه گسسته می گذرد

خيال خاطر خوش جلوه بال عنقا ييست

كز آسمان سر ما شكسته می گذرد

ازين ديار ازين يادگار آبايی

زمانه بقچه اميد بسته می گذرد

نه بانگ مهر نه بوی صداقت است اينجا

محبت از بر ما دست شسته می گذرد

لوگر 2 جوزای 1364

آزادی
بوی گل زمزمه ی باد بهار آزادی
عشق من آیینه ی قامت یار آزادی

کو کوی فاخته ها همهمه ی ماهی ها
چهچه باغ و سرود لب خار آزادی

نام کوتاه خدا شعر بلند آدم
کفر ابلیس و کتاب سر دار آزادی

حسرت شیشه لبریز می و جام تهی
انتظار و عطش باده گسار آرادی

منجنیق پسر آذر و خون نمرود
باغ گل های تر و وسوسه بار آزادی

عشق قومی به سر افراز یی صدها رستم
ارث آبایی من دار و ندار آزادی

اولین نام که در زندگی آموخته ام
آخرین گفتنی ام روز شمار آزادی

کابل 28 اسد 1366

تو

تو در حضورِ چه هنگامه ای جوان شده ای؟

که نازنین تر از آن حد که می توان شده ای

تو زادهٔ شب و روزِ کدام موهبتی؟

که آبِ رویِ گلِ سرخ و ارغوان شده ای

تمامِ معجزه ها در تو جمع آمده اند

مگر که از طرفِ عرش ارمغان شده ای

طراوتِ سحری،لطفِ شامگاهانی

قیامتی ز طلسماتِ آسمان شده ای

شکوفهٔ چه درختی؟ پرندهٔ چه بهار؟

که بی صداییِ ما را ترانه خوان شده ای

هزار بار به پیشِِ تو می توان مردن

خجسته باد چه نیکونفس،چه جان شده ای!

کابل - ثور 1367

مگو

مگو که باغ کجا رفت و آشیانه چه شد

مگو ترانه سرایان چه شد،ترانه چه شد

مگو که مردمِ عاشق چرا سفر کردند

مگو که زمزمه هایِ ترِ شبانه چه شد

مپرس از سخنِ کوچ کوچِ شامِ سفر

مگو عروسِ شفق هایِ این کرانه چه شد

بیا به بال زدن هایِ زاغ ها بنگر

مگو پرندهٔ رنگینِ رودخانه چه شد

مگو چه رفت به اندامِ این ولایتِ سوگ

مگو که لطفِ هوایِ بهارخانه چه شد

فقط به سوگِ شهیدانِ این دیار بموی

مگو که باغ کجا رفت و آشیانه چه شد

جوزا 1367 کابل

مگو

مگو که باغ کجا رفت و آشیانه چه شد

مگو ترانه سرایان چه شد،ترانه چه شد

مگو که مردمِ عاشق چرا سفر کردند

مگو که زمزمه هایِ ترِ شبانه چه شد

مپرس از سخنِ کوچ کوچِ شامِ سفر

مگو عروسِ شفق هایِ این کرانه چه شد

بیا به بال زدن هایِ زاغ ها بنگر

مگو پرندهٔ رنگینِ رودخانه چه شد

مگو چه رفت به اندامِ این ولایتِ سوگ

مگو که لطفِ هوایِ بهارخانه چه شد

فقط به سوگِ شهیدانِ این دیار بموی

مگو که باغ کجا رفت و آشیانه چه شد

جوزا 1367 کابل

که می داند؟

که می داند درختِ تشنهٔ تنها چه می خوانَد؟

به زیرِ آفتاب از آب،از دریا چه می خوانَد؟

که می داند که این درویشِ بالاها بلندی ها

برایِ سبزه هایِ جویبار آیا چه می خوانَد؟

برایِ باغ شاید از جدایی ها غزل گوید

برایِ کفترِ دیوانهٔ صحرا چه می خوانَد؟

که می داند که این عاشق به دنبالِ گُلِ سوری

چه برگ از دیده می ریزد،بهاران را چه می خوانَد؟

خدایا این درخت، این جورهٔ من رو به تنهایی

چه کاکل می کشد از بادها، وز ما چه می خوانَد؟

که می داند که آزادیش را در خلوتستانش

چراغِ روشنِ وادی بر و بالا چه می خوانَد؟

به آوایش گلویِ جنّتی ها تنگ می آید

که می داند درختِ تشنهٔ تنها چه می خوانَد؟

جدی 1367

تاریک

خانه تاریک، دل باغ و بیابان تاریک

      بی تو هرکوچهٔ این شهرک ویران تاریک

آسمان خسته و خورشید ز پا افتاده

ماهِ آواره به دلگیری زندان تاریک

چه دیاری است دیاری که نباشی تو در آن

دامن آلودهٔ تکفیر و گریبان تاریک

بی تو دل معبد طوفان زده را می ماند

آستان ریخته، در سوخته، ایوان تاریک

باده تاریک و گلوگیر، سر نامه سیاه

و غم دوزخیِ یار دو چندان تاریک

خزان ١٣٦٩ ه ش

نازنین

سر تا به پا تغزل شیواست نازنین

آواز خوان ساز غم ماست نازنین

گویی خدا به خاطر باغش سروده است

مجموعهٔ ترنم دریاست نازنین

رمزی است ناتمام و خیالی است پایدار

شهکار دست عالم بالاست نازنین

بسیار در تلألو و بسیار تابناک

بسیار آفتابی و زیباست نازنین

آیینهٔ جمال و جوانیّ و وسوسه ست

تصویر آرزوی دل ماست نازنین

آزادی

قفس خون می شود تا می کشد آواز آزادی

کهستان می تپد تا می کند پرواز آزادی

گلوی بغض سنگ از هیبتش خورشید می زاید

زهی بانگ بلند مشرق اعجاز آزادی

هم آهنگ نماز عشق و عاشورای این مردم

شکفتن را از آتش می شود آغاز آزادی

به روز جان نثاری حین تجلیل از قیام و خون

به رقص اندر می آرد مرگ را بی ساز آزادی

به خون مرده آتش می زند شور نیایش را

به رامش می نشاند عشق را همراز آزادی

چه نام ارغوانیّ و چه سیمای بنفشینه

زهی گلرنگ آزادی، زهی گلباز آزادی

صدایی از تفنگستان مرد و سنگ می آید

قیامت کرده در کوه و بیابان باز آزادی

چراغ هفت رنگ استخوان سرزمین من

دیت پیموده آزادی دیت پرداز آزادی

دل نامرد جاسوس از حضورش تنگ می گردد

چه شیرین محضری دارد به این اندازه آزادی

تو

درد پایان ناپذیر عشق در جانم تویی

لذت و لطف غزل های پریشانم تویی

من کهستان زادهٔ آب و هوای عاشقی

سرزمین کوچک خورشید و بارانم تویی

من صدایی بیشتر در گریه هایم نیستم

رمز پنهان سرور آتشستانم تویی

درخموشی،

در سخن، در تابناکی، در سقوط

معنی بیتابی و مفهوم عرفانم تویی

ای که چون آیینه خود را از تو می خوانم همیش

دستگاه دین و دست آویز ایمانم تویی

پاییز ١٣٧٩ _ کابل

یا علی

من و ذکرِ نامِ تو یا علی، که کشانی ام به هدایتی

مگر از تو چشمِ عنایتی، برسانَدَم به ولایتی

همه تن خلوص و ارادتم، به مقامِ فضل و کرامتت

که ز جمعِ خاصِ محمّدی، تو نمونه ای تویی آیتی

سرِ راهِ بادِ سحر منم، بِنِشسته دیدهٔ تر منم

که ز باغِ فضلِ تو بو برم، به اشارتی به کنایتی

سر و پا امیدم و آرزو، سر و پا تپیدن و جست و جو

که از آستانِ جلالِ تو، رسدم پیامِ حمایتی

بر و دوشِ بامِ فلک علی، پر و بالِ مرغ و ملَک علی

به سخا و لطف محک علی، چه حدوده ای، چه نهایتی!

پارسی

گل نیست،ماه نیست، دل ماست پارسی

غوغای که،ترنم دریاست پارسی

از آفتاب معجزه بر دوش می کشد

روبر مراد و روی به فرداست پارسی

از شام تا به کاشغر از سند تا خجند

آیینه دار عالم بالاست پارسی

تاریخ، را وثیقهٔ سبز شکوه را

خون من و کلام مطلاست پارسی

روح بزرگ و طبل خراسانیان پاک

چتر شرف، چراغ مسیحاست پارسی

تصویر را، مغازله را و ترانه را

جغرافیای معنوی ماست پارسی

سرسخت در حماسه و هموار در سرود

پیدا بود از این، که جه زیباست پارسی

بانگ سپیده، عرصهٔ بیدار باش مرد

پیغمبرهنر، سخن راست پارسی

دنیا بگو مباش، بزرگی بگو برو

مارا فضیلتی است که ما را راست پارسی

ای قاتل

به قاتلِ مردمِ کابل

طبلِ کشتار مزن،فتنه مران ای قاتل

بیش از این خیره مشو،کور مخوان ای قاتل

کس نمانده ست در این وادیِ دوزخ بی غم

تو دگر بس کن و آتش مفشان ای قاتل

خونِ یک شهر رعیّت همه بر گردنِ توست

ملّتی از تو به فریاد و فغان

ای قاتل

تو چه بیمار پیِ کشتنِ مردم شده ای

تو چه زشتی،چه پلیدی،چه زیان ای قاتل

کودکان از تو سراسیمه، زنان از تو به لرز

تو چه شمری،چه یزیدی، چه گران ای قاتل

نه به انسانیت از نامِ تو آید بویی

نه به اسلامیت از رویِ تو،آن ای قاتل

تو چه نامرد،چه آدم کشِ بی مقداری

که بِهِت«آدم» گفتن نتوان ای قاتل

خونِ این شهر فراموش نخواهد گشتن

گرچه از کعبه بیارند ضمان ای قاتل

ذرّه ذرّه،ز تو تصویرِ جنایت دارد

نتوان کرد چنین چهره نهان ای قاتل

بویِ خون از در و دیوار بر افلاک شده ست

باش تا آید، پادافرهِ آن ای قاتل

نیست در شهر کسی کاو نفرستد لعنت

به جفاهایِ تو وآن نام و نشان! ای قاتل

کافران را تو برائت ز شقاوت دادی

ملحدان را تو شدی کام ستان ای قاتل

خاکِ بیچاره ندانم چه قَدَر درد کشد

از حضورِ تو به مرگِ دگران ای قاتل

به تو می گویم ای مجریِ برنامهٔ شهر

کربلا خبثِ تو را کرده عیان ای قاتل

کابل 1372