مثنوی ها

بیا ای دل

«بیا ای دل که راهِ خویش گیریم

رهِ شهری دگر در پیش گیریم»

بیا ای دل که منزل درنَوَردیم

به زیرِ چنبرِ دیگر بگردیم

گرفته خاطرستم بی نهایت

بیا ای دل رویم از این ولایت

ز حالِ خویش با دشتی بموییم

ز دردِ خویش با کوهی بگوییم

نمازِ غصّه با سروی گزاریم

صدایِ غم به دریایی سپاریم

بیا ای دل سفر در کار بندیم

سویِ مُلکِ غریبی بار بندیم

فرود آییم در فریادگاهی

گلایه سر کنیم و اشک و آهی

من و تو دو کبوتر،دو هوایی

دو آواره،دو عاشق،دو رهایی

من و تو دو برادرخواندهٔ عشق

در این ماتمسرا واماندهٔ عشق

بیا ای دل که بند از پا گشاییم

از این دیواربندان یک برآییم

بیا ای دل بکوچیم و نپاییم

دگر این سو،رخِ خود نه نماییم

بیا ای دل که با اندازِ تازه

غم خود را کنیم آغازِ تازه

به کنجی رفته آتش برفروزیم

تمامِ آرزوها را بسوزیم

ز دستِ آرزوها خسته ام دل

ز دستِ آرزو بشکسته ام دل

بیا ای دل به پاسِ همنوایی

به پاسِ صبح و شامِ آشنایی

افق هایِ عزیزی را بتازیم

غروبی را از آنِ خویش سازیم

نه جانی بی قرارِ ماست این جا

نه چشمی انتظارِ ماست این جا

بیا ای دل نه گریه کن نه زاری

به لبخندی وداعی کن ز یاری

سلاحی ده به لوی و ره دگر کن

لبت بربند و آهنگِ سفر کن

فرامش کن که روزی روزگاری

«ز یاران داشتیم امّیدِ یاری»

بیا که دست با دستِ غمِ خویش

کناری سوز و سازِ محرمِ خویش

به پابوسیِّ تنهایی برآییم

به دنبالِ دل آسایی برآییم

سراغِ گورِ مجنونی بگیریم

کنارِ نعشِ فرهادی بمیریم

خیالی یار را به خاک بخشیم

به خاکِ خستهٔ غمناک بخشیم

بیا که خویشتن را سرد سازیم

سرِ خود را تهی از درد سازیم

به قولِ یار:دردِ سر چه فایده

دلِ در خون و چشمِ تر چه فایده

بیا ای دل که با هم یار باشیم

ز هم دلبر،به هم دلدار باشیم

بیا تا بال و پر گیریم ای دل

جدایی را به بر گیریم ای دل

من و تو با جدایی هم طرازیم

بیا ای دل به همدیگر بسازیم

ساقی نامه

بیا ساقی آن کینه کش جام را

همان پرتوِ سرخِ آرام را

همان شعشعِ شیشهٔ سور را

همان مرهمِ زخمِ ناسور را

به من عرضه کن آن طلایی گلاب

که بسیار سردم و بی حد خراب

بیا ساقی آن رحمتِ عور را

همان مایعِ نور در نور را

به من ده از آن جوهرِ نابِ تلخ

از آن دردپیمایِ بی تابِ تلخ

از آن پیکِ صافیِّ موعود رنگ

از آن آفتابِ شب اندود رنگ

همان مشعلِ روشنِ سوده را

همان باهنر تلخِ باهوده را

بنوشان و مگذار جام از کفم

که نفتد کلافهٔ کلام از کفم

بیا ای سروشِ دیارِ سبو

به من ده کلیدِ درِ گفت و گو

که با دردِ خویش آشنا سازمت

به قانونِ غم،نغمه پردازمت

که این جا در این عرصهٔ خون چکان

از انسانیت می نیابم نشان

همش می کشند و همش می برند

همش می زنند و همش می درند

به هر سوی ابلیس بنشانده اند

خدا را از این خاکدان رانده اند

نیاورده اند این خسان غیرِ غم

نباریده اند این طرف جز ستم

نبردند غیر از جفا،کار پیش

نماندند گامی جز آزار پیش

ز دستِ غلامانِ رسوا شده

مسلمان به کیشِ نصارا شده

ز دین آن چه دارند ریش است و بس

از انصاف،چورِ همیش است و بس

به بیگانگی چون پلنگی شده

ز بیگانه همچون تفنگی شده

نه پروایِ حق شان،نه پروایِ داد

که لعنت به این قومِ کمزاد باد

هر آن چه به نامِ جهادی شده

فرومایگی را فسادی شده

گریزان گریزانم از این سرای

توأم روزنی،روشنایی گشای

در این جا بجز کشت و کشتار نیست

در این شهر غیر از بلا بار نیست

چنان بی محابا شر افکنده اند

که بنیادِ دوزخ برافکنده اند

کسی نیست تا دستِ شدّادها

دمی باز دارد ز بیدادها

ز مرداریِ کارِ ارباب ها

به هم خورده رویایِ مرداب ها

عفونت گرفته ست این بام و در

لجنزار گردیده این بوم و بر

چراغی ز شادی فرادید نیست

به پایانِ این غصّه امّید نیست

هوایی ز کشتارگه می وزد

که اندامِ نمرود را می گزد

ولی گوشِ اینان بدهکار نیست

ولی چشمشان را از آن عار نیست

شکسته ست دیوارِ ایمانشان

سلامت نمانده به وجدانشان

تو ای یار زین روزگارِ خراب

پناهم بده در جوارِ شراب

که در اوجِ مستی دعایی کنم

به دادارِ عادل ثنایی کنم

به خون خواهیِ مردمِ بی گناه

شفیع آورم روحِ شهرِ تباه

بُوَد که خدا هم خدایی کند

به سرمنزلی رهگشایی کند

13 حوت 1372