باز کابل در عزا بنشسته است
باز خونِ بی
گناهان،بی کسان
جاده ها را جویباران
ساخته
باز رویِ نعش هایِ
زخم زخم
شهر،سوگِ تازه ای
انداخته
کشته می
گردد،برهنه،گرسُنه
کودکانِ بی سیاست،بی
تفنگ
باز زانو می زند در
پایِ مرگ
مادرانِ نابلد با جور
و جنگ
باز بازی می کند با
نعشِ شهر
پنجه هایِ کرکسِ
بیدادِ نو
باز قد برمی کند
فوّاره ها
از گلویِ زخمِ
نو،فریادِ نو
باز کبر و کینه دامن
می زند
عقدهٔ حیوانیِ نامرد
را
یا یتیمی می فزاید بر
یتیم
یا که دردی مر دلِ پر
درد را
باز بر این شهرِ
بیمارِ فقیر
بولهولِ خون دهن وا
می کند
آسمان بارِ دگر از
دورِ دور
مردنِ ما را تماشا می
کند
باز ملّت خون چکان از
پای و سر
مرده هایش را شماره
می زند
باز ملّت داغ داغ از
دستِ غم
نسجِ خونینِ کفن بر
می تند
باز شب در هیئتِ
آوارِ خون
تیره تیره می خزد بر
بام و در
باز روز از بسترِ
سُربینِ صبح
خسته خسته می گدازد
پای و سر
باز در جنگِ دو تا
قُچ، پایِ میش
می شود اشکسته و جان
می دهد
در گلاویزیِّ دو ورزا
به هم
هین خرِ بیچاره تاوان
می دهد
باز آن را که نه پایِ
رفتن است
زین ولایت بُمّ بر سر
می زنند
باز آن را که نه پایِ
ماندن است
زین ولایت نعل بر پا
می کنند
باز مرمی ها و آتش
پاره ها
چشم ها و سینه ها را
می درند
اضطراب و هول افتاده
ست باز
باز از هر سو جنازه
می برند
این یکی در کنجِ مخفی
گاه سخت
آن یکی هم بر بلندا
کینه توز
تا بپرسی،کیست که
کشته شده
بانگ آید که : سقا،که
: پینه دوز
باز شهرِ خسته از
بسیار مرگ
سوخته،ویران
شده،بشکسته است
آسمایی باز می مویَد
ز سوگ
باز کابل در عزا
بنشسته است
16 حوت 1368 کابل
آی کابل!
تو چه مقدار زخم در
زخمی
تو چه بر باد رفته ای
کابل
چه قَدَر دور مانده
ای از خویش
وه چه از یاد رفته ای
کابل
زخم هایِ عزیزِ
ناسورت
بویِ گل هایِ یاس را
بگرفت
همه جا بی جواب مانده
غمت
هر طرف ماتمِ تو پا
بگرفت
خونِ فَورانیِ گلویت
را
خاکِ بی درد چون نگه
دارد؟
چه کسی پاره هایِ
نعشِ تو را
روی بر آفتاب بردارد؟
آی کابل،چه ساده ساده
شکست
بتِ پندارِ آرزوهایت
چه قََدَر زخم هدیه
دادندت
ناجوانمردها،عدوهایت
آی مظلوم خانهٔ تاریخ!
دوزخ از دیدنت پریشان
شد
دستِ بیگانه آن چنان
خَستَت
که دلِ سنگ و چوب
بریان شد
نه صدایت به کهکشان
برسد
نه دلت تابِ صبر می
آرَد
این زمستان و این هم
اندوهش
باش تا آسمان چه می
بارد
اینک،اینک،شقاوتِ
سرما
باز می سوزد استخوانت
را
آی شهرِ گرسنه و تشنه
باز بسپار نیم جانت
را
آی کابل من و تو می
دانیم
همه یک کاسه است و یک
آش است
زخم هایِ تو تازگی
دارند
وآن چه که تازه تر
نمک پاش است
یاد باد آن که آسمان
رنگی
در قرینه به رنگِ آبی
داشت
جلوهٔ کاذبِ امیدی
بود
خاطر از خوبیی خرابی
داشت
آی کابل! چه درد تلخی داشت
هدفِ تیرِ بی جواب
شدن
گوش بر بانگِ خالیی
دادن
دل خوش از جلوهٔ خراب
شدن
آی کابل! گذشت دورهٔ
کفر
رفت آن روزگارِ
ویرانی
ناگهان رو به روی
گردیدیم
با دوصد گونه
نامسلمانی
اخترانِ امیدواری ها
گم شده،ناپدید
گردیدند
از سرِ جهلِ
نامسلمانان
کافران روسپید
گردیدند
آن یکی میخ کوفت بر
فرقی
وآن دگر ارّه کرد و
چشم کشید
آن یکی قطعِ گوش و
بینی کرد
وآن دگر قطع کرد و سر
ببرید
آن یکی زیرِ نامِ
پشتون کُشت
این یکی زیرِ نامِ
هزّاره
کشته گشتند هر یکی هر
سوی
بی گنه،بدنصیب،بیچاره
دستی بیگانگانِ بی
آزرم
تا توانست نقش بازی
کرد
بهرِ بر باد کردنِ
این ملک
رنگ پیمود و فتنه
سازی کرد
آی کابل! تو خوب دیدی
که
گشت بر باد ارزِ
انسانی
از جفاهایِ چند
مزدبگیر
گم شد از چشمِ ما
مسلمانی
نه جوانمردی از کسی
دیدیم
نه ره و رسم از وطن
داری
غیرِ طمّاعِ چند و
قاتلِ چند
غیرِ خون خوارگیّ و
غدّاری
باش تا بعد از این چه
می آرند
رهزن و دزد و قاتل و
مزدور
باش دیگر چه می
رسانندت
حامیانِ نقابدارِ
شرور
گرچه هر امرِ خوب و
زشتِ زمان
نیست فارغ ز بویِ
استثنا
لیک گَند آن چنان
فراوان بود
که بپوشید رویِ
استثنا
یاد باد آن که نعره
هایِ بلند
می زدم من برایِ
خشنودی
یک سر و گردن از همه
برتر
می کشیدم صدایِ
خشنودی
22 سنبله 1371
شهرِ در خون
نیمِ ملّت شهید و
نیمِ دگر
زخمی و ناتوان و
بیچاره
عدّه ای سوگوارِ
بربادیش
عدّه ای هم غریب و
آواره
در تمامیِّ این
ولایتِ مرگ
نه لبی مانده و نه
لبخندی
در تمامیِّ این
غبارآباد
نیست سیمایِ آرزومندی
دستبازیِّ کیسه هایِ
بزرگ
کارد تا استخوان فرو
برده ست
دستگاهِ دلی نمانده
به جای
معنویّت فنا شده،مرده
ست
سیلِ بربادی است و
ویرانی
لبِ رودیّ و چند ماهی
گیر
آتش افروزِ چند و
فتنهٔ چند
چند فرمان گزار و چند
اجیر
روزگاری است که نمی
خوانَد
شهرِ در خون ستادهٔ
کابل
روزگاری است که نمی
خندد
مامِ از پا فتادهٔ
کابل
روزگاری است که مروّت
را
لعنتی ها دروغ می
بافند
بوسه بر ماه می زنند
از دور
غبغب آباد کرده،می
لافند
روزگاری است که سلامی
را
کس به کس اعتماد می
نکند
با کلامی کس از کسی
نشود
کسی از عشق یاد می
نکند
دستِ بیگانگانِ
همسایه
هر سو دیوانه وار در
کار است
دوست گفته،تباه می
سازند
ملّتی را که سخت
افگار است
های پیغمبر!
های پیغمبر! های
پیغمبر!
قد برافراز و امّتت
بنگر
از برِ ماچین تا درِ
خاور
مرگشان همره،دردشان
یاور
های پیغمبر! های
پیغمبر!
بوسنی در زخم،می زند
پهلو
زَالجزایر غم،می کند
سوسو
از فلسطین خون،می رود
هر سو
از دیارِ من،دود و
خاکستر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
قد برافراز و قتلِ
امّت بین
از سرایوو تا سرزمینِ
چین
بر خرابه-ی قدس،لحظه
ای بنشین
خانه را مگذار بر کفِ
کافر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
فرصتی دریاب،شام و
عمّان را
گریه ای سر کن،مر
خراسان را
مویهٔ آغاز،تاجکستان
را
آیتی خوان بر،مسجدِ
بابَر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
فرقه بازی ها گشته
اسلامت
جز دکان داری نیست با
نامت
می رود بر باد گنجِ
انعامت
از تو جز حرفی نیست
بر منبر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
آن چه که پیدا هیر و
هامون است
گر بُوَد دجله یا که
جیحون است
خطّهٔ اسلام غرقه در
خون است
داعیانِ ره نوکر و
چاکَر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
هر طرف این جا،در
دیارِ من
می شود بر باد،خانه و
خرمن
کشته می گردند مؤمن و
محسن
بر سرِ هر کوی،در پسِ
هر در
های پیغمبر! های
پیغمبر!
کودکانِ فقر،اندر این
وادی
رو به نومیدی،رو به
بربادی
خواهران از سوگ،آه و
فریادی
مادران در خون،جامه و
مِعجَر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
تا کجا قتّال فتنه
انگیزد؟
تا چه حد نامرد خونِ
ما ریزد؟
تا به کِی باطل با حق
استیزد؟
تا به کِی خلق و این
ستم گستر؟
های پیغمبر! های
پیغمبر!
می کُشد نمرود،مؤمنان
را این
زیرِ نامِ تو،زیرِ
نامِ دین
می زند آتش،هر سو
بدآیین
هین گذاری کن،سویِ
این مِحجَر
های پیغمبر! های
پیغمبر!
سنبله 1372 کابل
